Irak

Irak'ta 7. ayımı dolduracağım. Her şey yolunda'ymışçasına, düşününce böyle. Yaşayınca farklı. Korkularım yok, delilik sanki bu. Kan karanlık bir yerdeyim. Hala gülebiliyorum ki çok güzel gülüyorum.

Tek düşündüğüm şey çocuklarım, kızımla at binmek ve oğlumla ateş yakmak. Semaverde çay içmek mesela, gün boyu eşimle sevişmek.

Evli bile değilim. Resmen delilik.

İş çıkışları, gün batımları, alışverişler, araba sevişmeleri, uykusuzluk.

Tatsızlık.

Sonrası başka bir ülke. Sonrasını bilmiyorum.

Bir bardak harf koysam sığ kalıyor yüreğim. Nefes nefes sessizlik, ırmak ırmak ağıt taşıyor. Ne acı.

Vicdanlarına saldırmak gerek
Gerek harflerle
Gerek seslerle
Gerek ezgilerle
Yumruk gibi yüreklerle
Yapışmak yakasına katillerin.

Gülerek vermek lazım kavgasını aydınlığın
Adalete kılıç olabilmek gerek
Korkmadan kırılmaktan,
Korkmadan düşmekten yere,
Korkmadan tekmelenmekten öldürülene dek
Umut atan yüreği toprağın soğuğuna koymaktan
Sevdasına ölebilmek gerek,
bir ağaç fidanının,
bir şiir dizesinin
insanlığın

Bir kahkaha patlatmak gerek acının ardından
feryat figan bir kahkaha ile
tükürmek lazım yüreklerine

El temiz
Alın ak
Yazgı kara olsun

"Ben!" diyebilmek gerek, "İnsanlık için"
İçin için gülerek, verebilmek gerek canı
Varsın dilleri lal, gözleri kör, kulakları sağır olsun.
"Ben yeşereceği bile meçhul bir fidana kanımı verdim.
Ve yeşerirse şayet,
gölgesinde top oynayacak çocukların
geleceğine feda olsun"

Ten, temas, tutku

Aç göğsüme bir cephe, savaşalım.
Sar tenini tenime, sevişelim.

Ruj izi

Aslında inkar etsem de, arabanın arka koltuğunda oturduğunda bile özlediğim; bir sevgim, bir nefretim, bir özlemim, bir yabancım, bir düşmanım, bir trafik kazam, bir heyecanım var. Yakıştıramıyorum böyle hisleri kendime bu kadar zamandan sonra, beni başka kadınlara götüren inkarım var.

Vazgeçiyorum sonra, durup, düşünüp, dönüp alnından öpüyorum.

İçimi döktüğüme göre şimdi Kamerunlu hatunu arayayım, bir ruj izi alayım da yüzüme renk gelsin.

Anlasın. "Yapma!" desin, "Ya ben, ya onlar" desin istiyorum.

Bilmiyorum.